Doğum Hikayem

Merhaba

Uzun ve zorunlu bir ara dan sonra tekrar yazabilmek güzel. Bildiğiniz gibi hamileydim ve mutlu sona 17 Ekim de ulaştık. Sağlıkla oğlumu kucağıma aldım. Tabiki 50 günüdür hayatın akışı değişti. Kah çok mutlu anlarımız oluyor kah uykusuz gecelerimiz. Toplamına baktığımda mutlu ve huzurluyuz. Unuttuğum bebek kokusunu hatırlamak iyi geldi. Kızım artık kocaman 10 yaşında ergenliğe aday. Bu nedenle evde maymunluk yapacak başka küçük bir varlığın olması çok eğlenceli.

Gelelim doğum hikayeme;

Mersin de bir özel hastanede gerçekleştirdim doğumumu. İkinci doğumum olmasına rağmen sanki bu sefer daha endişeli ve heyecanlıydım. Hastaneye güvenmiyordum. Tek tutunacak dalım doktorumdu ki kendisinden çok memnunum.

Sabah 7,30 da hastanedeydik. Doğumum 8 de başlayacaktı. Hastaneye gittik ve o saatte mesai başlamamış olduğundan herkes uykulu ve nöbetçi :) kapıdan girer giremez beni doğumhaneye almak istediler. Odamı görmek istiyorum dedim doğumhaneye gitmeden kaçtık. Odaların olduğu kata geldiğimizde aaa boş oda varmı ki diyen bir kat görevlisi ile karşılaşıp ilk moral bozukluğunu yaşadık. Nasıl oda olamaz doktorum ayırtmıştı. Anahtarlar çıkarıldı tek tek odalara bakıldı. Hee bir tane oda var dediler. Gece çok yoğunmuş bir sürü normal doğum gelmiş odalar dolmuş. Kabusa bak. Sonra beni üzerim deki elbiseler ile doğumhaneye indirdiler. Ben prenses İstanbul daki hastanelerden alışmış diyorum ki ameliyat önlüğümü oda da giymeyecekmiyim? odada hazırlanmayacakmıyım derken elime bir önlük tutuşturup beni normal doğumların yapıldıgı bir odaya soktular soyun bunu giy dediler. Ben şok yüzüm bembeyaz ve asık hemşirenin biri geldi bir şey mi oldu dedi. Daha ne olsun dedim elimde kıyafetlerim üzerimde kıcı açık önlük doğum odasında ayakta bekliyorum ve sonumu merak ediyorum. Sonra başka bir hemşire geldi koluma serum taktı. Hoppp başka bir odaya aldı. Girdiğim odada normal doğum yapmaya çalışsan bir kadın kıvranıyor bağırıyor bende yatağın kenarına iliştim şaşkın gözlerle izliyorum. benim arkadamdan aynı odaya 4 tane daha sezeryana girecek hamile getirdiler. Bildiğin koğuştayız. Kimse bir açıklama yapmıyor kapı açılıyor içeriye elinde serum bağlı kadınlar geliyor. Diğer tarafta ilk kadın sancı çekip bağırıp dua ediyor. Bu kafayla ameliyata gireceğim ben. Dışarıda Ali,Annem Buse Atilla ve Melek bekliyorlar. Otomatik kapı bir açılıyor ben onlara eşyalarımı veriyorum ve imdat diyen gözlerle bakıyorum ama onlar içeriyi görmediler birşey anlamıyorlar.

Oda da oturuken hemşireler gelip ahiret soruları soruyor bize kan grubun hastalıkların ameliyat riskleri aneztezi şekilleri  bu arada diğerlerini dinlerken dehşete düşüyorum. benimle beraber sezeryan olacak diğer kadınların hiç biri kan gruplarını bilmiyor. Gencecik kızlar ayrıca her ay kontrole gelmişler ama kan gruplarını bilmiyorlar. Tabi onlar için ayrı bir hengame başlıyor ayrıca hemşireden de zılgıtı yiyorlar insan bilmez mi kan grubunu ameliyata gireceksiniz diye :) Kadin bence haklı.

Sonra içeri bir kız giriyor ve bana anezteziniz nasıl olsun diye soruyor. Ben artık orada kopuyorum ve mümkünse bol alkollu olsun yoksa çıldırmak üzererim diye aklımdan geçirirken kıza sinirle püskürüyorum bana bunu niye soruyorsun git doktoruma sor. Bana gelmiş  aneztezi şekilleri hakkında brif veriyor. Bu kızı da savuşturduktan sonra akli dengemi yavas yavas  kaybediyorum ve gülmeye başlıyorum. yanımdaki diğer kızcağızlar bana deli gözüyle bakıyor. Biri cesaret edip neden gülüyorsun diye soruyor ve sinirlerim bozuldu diyorum. Siz bana bakmayın.....

Sonunda bir hemşire geliyor ve ameliyathaneye götürürken yakınlarınızı görmek istemisiniz diye soruyor ve ben evett diye atılıyorum kapı açılıyor herkes orada ama ben hiç iyi durumda değilim gözlerim dolmuş sinirden ağlamak üzereyim bilinmeze doğru gidiyorum gözlerimde imdat çığlıkları var konuşamıyorum.

Ameliyathaneye daha önce yürüyerek girmemiştim. Heryeri gördüm. İçerisi fabrika gibi kalabalık bir sürü alet soğuk. Beni bir masaya oturtuyorlar. Doktorum geliyor. Güvenli alandayım artık ama oda bir terslik var farkediyor. Gerginim diyorum buraya gelene kadar yay gibi gerildim. Aneztezi dr um süper bir adammış. Spinal epidural yapıyor bana ve ben hiç birşey hissetmiyorum. Omiriliğimin arasında verilen ilaçla ayaklarım uyusuyor fakat ilacı verene kadar ne işlem yaptığını hiç hissetmedim. Canım yanmadı sanki adam dokunmadı bile. Ardından operasyon başlıyor. Dr un kesme anını hatırlıyorum. Dr una ben hissediyorum diyorum oda şuan kestim çekiştirmeleri hissediyorsun şuan uyuşuksun acı hissedemezsin diyor. Ama ben ısrarla acımıyor ama hissettiğim şeyler hoşuma gitmiyor diyorum. bunlar kaç saniye sürdü bilmiyorum sakinleştirici veriliyor bana ve uyuyorum. Doğum anını göremedim. Ama umrum da değil uyku iyi geldi. :)

Ameliyathanede uyandım. Bebek çocuk doktorun da geliyor dediler ve ben ameliyathaneden çıktım. Hiç bir ağrım sızım yok. Keyfim yerinde.

Odaya geldik. Arkamdan oğlum geldi. Hemşire ilk babasının kucağına verdi. Ali de bir panik vermeyin vermeyin tutamam dediysede hemşire hop dedi koydu kucağına :) Buse de bana ver bana ver diye hemşireyi taciz etsede cahil cesareti işte :) Babası direk bana verdi oğlumuzu ve oğlum yüzyıllardır açmış gibi memeye saldırdı. :) Hemşireler bile şaşırdı nasıl bu kadar çabuk memeyi alabildi diye :) Survivor oğlum benim :)

Herkesin anlattığı gibi spinal epidural de ben hiç bir sıkıntı yaşamadım. Gün boyu belime bağlı olan bir kataterden ağrım oldukça ilaç enjekte ettiler. Ağrı sızı yaşamadım. Odaya çıktığımda ayaklarımı oynatabiliyordum. Baş ağrısı bebl ağrısı kusma hiç birşey olmadı. Sadece ilk ayağa kalkarkan zorlandım ve ağrım oldu ama o kadarı da normal di zaten. 1 gece hastanede kaldık ertesi sabah taburcu olduk.

Mersin de büyükşehir sözde ama İstanbul şehir değil ülke gibi. Orada yaşayıp buralara geldiğinde kendini taşrada hissediyorsun. Doğum gününün başlangıcı garip olsada ki bunu sadece ben yadırgadım. İstanbul da özel hastanelerde böyle olmadığı için gerisi şükür ki iyi geldi. Sağlık bir şekilde evimize çıktık. Bu tip yörelerde anladım ki doktor ve ekibi çok önemli gerisine aldırmayacaksın. :)

Doğum hikayem şimdilik bu kadar bebekli günler nasıl geçiyor onu da diğer yazılarımda paylaşacağım.

Sevgiler.